Ξερά κλαδιά τα χέρια μουπου άλλοτε ζήταγαν να πλεχτούν γύρω σου
Τώρα αγκαλιάζουν το δικό μου κορμί
Κλείνονται και το σφίγγουν
Απεγνωσμένη προσπάθεια να το προστατέψουν από τις σκέψεις
Μακάρι τα δάχτυλα μου να μπορούσαν
να μπλεχτούν και μέσα στο μυαλό
Εκεί είναι που φωλιάζει ο φόβος
Εκεί πονάει πιο πολύ...
Εκεί που δεν μπορώ να φτάσω εγώ
Ούτε τα ξύλινα μέλη μου
Πέφτουν άχρηστα δίπλα μου τώρα
Ξερά κλαδιά, ρίζες λευκές
ΑπάντησηΔιαγραφήπόνος σε χρώμα πράσινο.
Το χρώμα που μισώ με κατακλίζει...
Είδες πως νιώθεις καμαιά φορά..
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι είναι κρίμα.. να έχεις τόσα πολλά να δώσεις.. και να μη θέλει εκείνος να τα πάρει..
Καλημέρα.
Αχ Μαρία μου,πάντα αυτό που μισούμε περισσότερο είναι που μας πνίγει στο τέλος...είτε είναι η μοναξιά,είτε είναι η σιωπή που δεν γεμίζει, είτε το πράσινο χρώμα...
ΑπάντησηΔιαγραφήανεμοφιλιά
Καλή μου jacki, έχουν τόση αλήθεια τα λόγια σου...αλλά έτσι είναι...
ΑπάντησηΔιαγραφή"Κι αλήθεια δεν είναι λίγες οι φορές που ανακαλύπτω εκεί,
στο βάθος του πνιγμού,
κοράλλια και μαργαριτάρια(...)κοράλλια και μαργαριτάρια και ζαφείρια,
μονάχα που δεν ξέρω να τα δώσω
όχι τα δίνω,
μονάχα που δεν ξέρω
αν μπορούν να τα πάρουν
πάντως εγώ τα δίνω..."
και ίσως να είναι κι αυτό το δώσιμο μια ψευδαίσθηση ευχαρίστησης...
ανεμαγκαλιές
"Μακάρι τα δάχτυλα μου να μπορούσαν
ΑπάντησηΔιαγραφήνα μπλεχτούν και μέσα στο μυαλό..."
μακαρι να μπορουσαμε να αλλαξουμε τα γεγονοτα που μας πονουν...
τη καλησπερα μου!
Ναι...μακάρι...αλλά δεν γίνεται... δεν πειράζει,το δεχόμαστε και προχωράμε... σφίγγουμε τα δόντια και κοιτάμε μπροστά... αυτά τα χέρια θα κρατήσουν κάποτε αυτό που θέλουν... γιατί είναι χέρια που έμαθαν να περιμένουν...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλωσήρθες κι εσύ γλυκιά μου!
Φιλιά πολλά :)