Επι-στροφή

Πριν καιρό είχα πει θα γυρίσεις μια μέρα
Κι ας μην το πίστευα
Ήθελα ν’ αφήσω μια υποψία επιστροφής
Και πράγματι, δεν είχα άδικο
Ήρθες
Για μια μόνο μέρα
Και μετά χάθηκε η πρόθεσή σου
Την κατάπιε η σιγουριά του παρελθόντος σου
Τώρα μόνο στροφή.. μακριά μου
Κι εγώ έμεινα να σε κοιτάζω να χάνεσαι πάλι
Πριν καλά καλά πλησιάσεις
Κάνεις μεταβολή και ξεθωριάζεις..

Επι.. επι.. επι... μόνο η στροφή σου έμεινε
Στροφή και φεύγεις..
Στροφή και ήττα μου..
Στροφή και σβήσαμε..

Τις ελπίδες του παρελθόντος
θα τις κάψω πια δεν τις θέλω
Kαλύτερα που δεν έγινε..
Tίτλοι τέλους

Πριν γκρεμιστώ...

Τέρμα πια η εσωτερική πάλη
Δεν αντέχω άλλο τις φωνές στο κεφάλι μου
Δυο φωνές αντιφατικές...λογομαχούν ερήμην μου
Κι εγώ σε πλήρη απραξία...
Ούτε την απραξία μου αντέχω
Φοβάμαι την μετάνοια που θα την ακολουθήσει
Δεν αργεί το τέλος
Θα σωθούν οι ευκαιρίες
Δε μπορούν άλλωστε να υπάρχουν για πάντα
Κι όταν πια χάσω χιλιάδες στιγμές
τότε ξέρω τι θα συμβεί
Θα γεμίσω πόνο ανεξίτηλο
Και θ’ αναθεματίζω τα «θα» που δεν τόλμησαΠρέπει να σταματήσει τώρα αυτό
Λίγοι κόκκοι άμμου έμειναν στην κλεψύδρα μου
Πρέπει να βιαστώ
Το οφείλω στον εαυτό μου τώρα...
Δεν πάει άλλο
Και ούτε παίρνει αναβολές
Βουτάω στο κενό
Κι εύχομαι να βρεθείς απο κάτω
Πριν γκρεμιστώ...

Το "κατηγορώ"

Είναι ωραίο ρήμα το «κατηγορώ»
Σαν αποκούμπι για τις δυστυχίες σου
Μικρές ή μεγάλες
Εύκολα θα επιρρίψεις τις ευθύνες στους άλλους
Θα πεις «φταίει ο καιρός για τη διάθεσή μου»
«Φταίνε οι θέσεις των αστεριών
Που μου φέρνουν δάκρυα στα μάτια…»
Κι όταν πείσεις τον εαυτό σου οτι οι άλλοι φταίνε
Τότε κοιμάσαι ήσυχος
Ευχόμενος να ευνοηθείς απο την τύχη
Την επόμενη φορά…
Μα δεν είναι πάντα έτσι
Κάποτε θα βρεις μπροστά σου ένα εμπόδιο
Τόσο μεγάλο και ενοχλητικό
Που θα σε πνίγει μέρα με τη μέρα
Ώρα με την ώρα
Και θα συνειδητοποιήσεις τότε
οτι κανέναν δεν μπορείς να κατηγορήσεις γι’ αυτό
παρά μόνο εσένα
κι αυτό πονάει τόσο πολύ…
γιατί όσο εύκολα θα πεις το «κατηγορώ»
στην μοίρα, στον καιρό ή στ’ άστρα
δεν θα μπορέσεις να το πεις σε σένα ποτέ…

Ξερά κλαδιά

Ξερά κλαδιά τα χέρια μου
που άλλοτε ζήταγαν να πλεχτούν γύρω σου
Τώρα αγκαλιάζουν το δικό μου κορμί
Κλείνονται και το σφίγγουν
Απεγνωσμένη προσπάθεια να το προστατέψουν από τις σκέψεις
Μακάρι τα δάχτυλα μου να μπορούσαν
να μπλεχτούν και μέσα στο μυαλό
Εκεί είναι που φωλιάζει ο φόβος
Εκεί πονάει πιο πολύ...
Εκεί που δεν μπορώ να φτάσω εγώ
Ούτε τα ξύλινα μέλη μου

Πέφτουν άχρηστα δίπλα μου τώρα

Στο μεταίχμιο της σκέψης

Ουρανός και γη
Κι εγώ ανάμεσα να κοιτώ
Θάλασσα και φωτιά ο ήλιος
Πυρώνονται τα νερά
Κι εγώ κάπου εκεί ανάμεσα
Θέλω να σκεφτώ
Να πάρω αποφάσεις
Να συνειδητοποιήσω καταστάσεις
Μα δεν μπορώ να καθαρίσω τη σκέψη
Γλιστρούν απ’ το μυαλό εικόνες ασύμβατες
Αιθάλη παντού
Κι εγώ ανάμεσα
Θαυμάζω τα στοιχεία και υποτάσσομαι
Θα σκεφτώ αργότερα
Τώρα οι αισθήσεις αμβλύνονται
Κι απλά κοιτώ...
Θα σε σβήσει το κύμα
Όχι, δεν περιμένω πια κανένα σημάδι...
καμιά άλλη σκέψη...ΟΡΙΖΟΝΤΑΣ

Υπόσχεση

Σιωπές φωνών που κραυγές έγιναν για χάρη σου
Για να μπορούν να υμνούν την ομορφιά σου
Γιατί δεν είσαι θνητός εσύ, το ξέρω, το βλέπω, το αισθάνομαι…
Είσαι κάτι άπιαστο και μακρινό...ίσως και ξένο

Στιγμές στιγμών που ανεξίτηλα χαράχτηκαν
Μέσα στη λίμνη της αιώνιας ανάμνησης
Δε θα έρθει ποτέ η λησμονιά που θα σε σβήσει
Είσαι θεός και δεν θα σ’αφήσω να ξεχαστείς...

Αλήθειες ψευδαισθήσεων κείτονται εδώ
Μα τι ανόητη ήμουν να σε λέω θεό?
Τώρα το βλέπω καθαρά....δεν είσαι αυτό που πίστευα
Αλλά και πάλι δεν θα σ’αφήσω να ξεχαστείς...

το υποσχέθηκα άλλωστε
κι εγώ κρατώ υποσχέσεις...

Εκεινος κι εκεινη...μια απο αυτες τις ιστοριες αγαπης που δεν περιεχουν καθολου αγαπη...

Εκεινη...ηταν ενα πλασμα απροστατευτο...μονο...
Εκεινος...ηταν ο ηλιος...κι υστερα ο ανεμος,ο κεραυνος...
Εκεινη...δεν ηθελε αγαπη,χρειαζοταν αγαπη...ειχε αναγκη απο προσοχη...
Εκεινος...προσπαθουσε να σκοτωσει την ωρα του,να γλυκανει την ανια...
Εκεινη...εδωσε τα παντα,οσα ειχε και δεν ειχε...και τα εχασε...
Εκεινος...εταξε τα παντα...και μετα πηρε πισω τους ορκους του...
Εκεινη...επλασε δικα της παραμυθια και τον εκανε πριγκιπα...
Εκεινος...πιστεψε οτι ηταν πριγκιπας και τιποτα πια δεν του ηταν αρκετο...
Εκεινη...παλευε με ονειρα να ξεχαστει,μα επεφτε πανω σε αναμνησεις-εφιαλτες...
Εκεινος...ειχε ηδη ξεχασει...τι τον ενοιαζε αλλωστε να θυμαται?
Εκεινη...εξαυλωθηκε τελικα μονη κι ανεγκιχτη... μακρια Του...
Εκεινος...προσπερασε,χαμογελασε και συνεχισε τη ζωη του...


Τι αδικη που ειναι η ζωη ωρες-ωρες...?
Τωρα εκεινη ειναι πιο χαμενη απο πριν,πιο χαμενη απο ποτε...ειναι κατεστραμενη ολοτελα...σχεδον νεκρη...
Εκεινος?Ειναι απλα οπως ηταν παντα...ζωντανος κι ευτυχης...

Θα το λεω συνεχως μεχρι να το πιστεψω...ξανα και ξανα ως το τελος

Μπορω...
Μπορω και χωρις εσενα...
Δεν εχω αναγκη τη ζεστασια σου,την υπαρξη σου,την ανασα σου...
Δε σε χρειαζομαι...
Μπορω να επιβιωσω...
Ναι,σιγουρα μπορω...

Κι ομως τιποτα δεν ειναι το ιδιο...

Εχω μεινει με τις ωρες να κοιταζω το ρολοι...τοση ζεστη σημερα...απο το πρωι ο ιδρωτας κυλαει πανω μου σε καυτα αυλακια και μου χαλα ακομη περισσοτερο τη διαθεση...

Ωραια,δε θα στο κρυψω,η αληθεια ειναι οτι μου περνας κι εσυ απο το μυαλο καπου καπου...επιτεινεις τον εκνευρισμο μου...Θα ηθελα να σε εχω μπροστα μου τωρα να μου εξηγησεις γιατι στο καλο το κανεις αυτο...

Βεβαια εχω λυτρωθει πια,δεν κλαιω πια,δεν ποναω πια,δεν ελπιζω πια...τιποτα πια...τιποτα απολυτως απο αυτα...

Αλλα δεν αντεχω,δεν μπορω να κρατω μεσα μου τον θυμο που μου προξενεις...εχτισες μια ζωη μακρια απο εμενα,χωρις εμενα...τωρα γιατι γυριζεις πισω σ'εμενα???Κι οχι βεβαια οπως θα ηθελα να γυρισεις,οπως το ονειρευομουνα...ηρθες σαν φιλος-λες και σου ειχα αρνηθει ποτε αυτο τον ρολο...εσυ μονος σου τον αρνηθηκες και με εκοψες σαν ζιζανιο απο τον υπεροχο καταπρασινο κηπο σου...Με αναγκασες να φτιαξω παρτερι δικο μου τωρα,συνηθησα μακρια σου,μη γυρνας...

Μεχρι χθες ημουν αορατη,εξαφανισμενη,νεκρη... τωρα ξαφνικα εγινα φιλη... γιατι δε με κρατησες απλα φιλη τοσο καιρο?Με απομακρυνες λες και σου χαλαγα εγω την ευτυχια...Ζησε την ευτυχια σου μακρια,αφου το αποφασισες η μεινε εδω οπως θες,αλλα μεινε...για παντα εστω και σαν φιλος...φιλοι ειμαστε αλλωστε,αν θες να χρησιμοποιεις ετσι τις λεξεις...

Μετάνοια θνητής με υπερβολικές προσδοκίες

Μετανιωνω παλι για οσα δεν προλαβα να χαρω...η μαλλον για οσα η ιδια κατεστρεψα με την μεγαλη μου φιλοδοξια...Τελικα πιστευω οτι αν καποια ανωτερη δυναμη μας κοιταζει απο εκει ψηλα τοτε καταφερα να την εξοργισω και να χασω για αλλη μια φορα τη θεση που διεκδικω στον παραδεισο...

Βλεποντας σε να ερχεσαι κοντα και να εισαι τοσο θειος και τρυφερος,τοσο αποκοσμος και υπεροχος,δεν μπορουσα να χαμηλωσω τα ματια στη γη και προφανως αυτο ηταν και το λαθος μου...Κοιταζα ψηλα,πολυ ψηλα για τα δικα μου μετρα και ισως η λατρεια μου αυτη και η προσηλωση σε 'σενα,ισως ο υπερβολικος ενθουσιασμος μου και η πεποιθηση οτι η ζωη,η τυχη,η μοιρα...η καποιος τελοσπαντων μου οφειλει μια η περισσοτερες ευτυχισμενες στιγμες,ισως ολα αυτα να ηταν η υβρις που εξοργισε τους θεους...Και ισως να ηταν δικαιη η τιμωρια μου αυτη να σε χασω πριν καν σε πλησιασω αρκετα,για να συνηδητοποιησω οτι ειμαι μια απλη θνητη και οτι κανεις δε μου χρωσταει τιποτα...

Το αντιθετο μαλιστα...κανενα πραγμα δεν ειναι δεδομενο στη ζωη και οταν κανουμε το τεραστιο λαθος να το θεωρησουμε δεδομενο τοτε δικαιως το χανουμε για παντα...Ξερω λοιπον οτι παρα την υπερβολικη αγαπη,τη δοτικοτητα και τον ενθουσιασμο μου,παρα τις προσευχες και τις θυσιες μου,ηλπιζα σε παρα πολλα και δεν ημουν ευγνωμων για το λιγο που ειχα...οχι τουλαχιστον προτου το χασω ολοτελα...Η υβρις μου εξοργισε θεους και δαιμονες ,η νεμεσις ηρθε κι εγω εχασα τον παραδεισο μου ξανα...

Αμφιβαλλω ομως αν εμαθα και παλι απο αυτο το λαθος γιατι ακομη πιστευω βαθια μεσα μου οτι δε μπορει,πρεπει να παρω κι εγω ενα κομματι απο το φως,μια ακτιδα απτη...το αξιζω και δεν θα παψω να το διεκδικω...κι ας τιμωρουμαι αιωνιος προμηθεας στον καυκασο...

Σ'ένα ψέμα σου ελπίζω...

Άκουσέ με
γι'ακόμα μια φορά,
άφησέ με
να έρθω λίγο κοντά,
ξέχασέ με
αν δε με θες τελικά,
μα πλάνεψέ με
ώστε να νιώθω καλά...

Γύρω απο εσένα

Κύκλοι ομόκεντροι γύρω σου
όλα κινούνται σε τροχιά γύρω από εσένα
φόβοι κι απάτες στον ύπνο σου
κι εσύ ανυψώνεσαι σ'ενα μεγάλο ψέμα
πεθαίνω και χάνομαι μακριά σου
δεν έχει νόημα η ζωή χωρίς εσένα
άσε με να' ρθω πιο κοντά σου
να κλέψω λίγη από τη λάμψη σου για μένα

Πληγωμενο μου πουλι...μπορει να πεταξες μακρια αλλα να ξερεις οτι θα'μαι παντα εδω να σου μπαλωνω τα φτερα σου κι ας ξαναφευγεις υστερα...Πετα στον ουρανο που διαλεξες κι ασε με απλα να σε αγναντευω...μου αρκει...

Ανάμνηση

Πότε δε θα ξεχάσω εκείνη τη στιγμή
-τη μαγική στιγμή που μες την αγκαλιά σου με κράταγες
μου 'ταζες αστέρια κι αιώνια καλοκαίρια με το βλέμμα σου
μου χάριζες ανάσες κομητών που μόνο εγώ μπορούσα να δω
και υστερα,σε μια αποθέωση από χαμόγελα τις έπαιρνα
τις έκανα πολύτιμο φυλαχτό
σου' λεγα "θα τις κρεμάσω στο λαιμό μου για τις δύσκολες στιγμές που θα'ρθουν"
στόλιζα τα μαλλιά μου
κι ο άνεμος φύσαγε σκορπίζοντας χρυσόσκονη στο πραγματικό μου όνειρο
και το φεγγάρι έλαμπε κι αυτό σαν ήλιος για να φωτίζει έμενα,εσένα,εμάς..
κι έλαμπες..σκοτεινός μες τα σκοτεινά κι όμως έλαμπες
σα Θεός μιας μαύρης τρύπας που όμως ακτινοβολεί
"κράτα με και λάμψε λίγο ακόμη"σε παρακαλούσα και ικέτευα να πάψει ο χρόνος να κυλά
Δε θα άντεχα να το χάσω αυτό..να σε χάσω..
"παρέτεινε τη στιγμή"σου φώναζα,και τώρα.
γράφω πάλι σελίδες παρελθόντος ποτισμένες από δάκρυα
δάκρυα καυτά απουσιας...αμφιβολιας...αναμνησης...
και δεν ξεχνώ πόσο σε θέλω ακόμη...