Δευτέρα 19 Απριλίου 2010

Β' ενικό ~ η πρώτη αλήθεια

Τα χέρια σου βολτάρουν πάνω μου
Τα δάχτυλά σου. Τα δάχτυλά σου. αγγίζουν
Κι εγώ μετράω ανάσες βουτηγμένες σε ηδονή
Τα δάχτυλά σου. Τα χέρια σου. Εσύ.
Το φως μου. Η ανάσα μου. Η ύπαρξή μου ολόκληρη
Και ρουφάς κι ανασταίνεις και γεμίζεις
Με εξωθείς πέρα απο τα όριά μου
Μαζί σου δεν έχω όρια, δεν έχω εμπόδια
Δοκιμάζομαι. Μεταβάλλομαι. Αλλάζω.
Γίνομαι κάτι άλλο απο αυτό που είμαι
Ρευστοποιούμαι κάτω απο τα χέρια σου
Παίρνω οτι σχήμα μου δώσεις
Εσύ. Και ψιθυρίζω επιτέλους τις αλήθειες μου
Τις κάνω τραγούδια και στίχους
Έλυσα τις σιωπές και τρέχουν δαιμονισμένα να ξεφύγουν. μακριά.. πολύ μακριά μας
Ξαφνικά γεμίζω απο λόγια, κι όλο σου λέω.. λέω.. μιλώ
Γίνομαι άλλος άνθρωπος
Σε ανακαλύπτω και γεννιέμαι εντός σου
Μην ρωτήσεις τι ήμουνα πριν.. μάλλον απλά ανύπαρκτη

6 σχόλια:

  1. Πάει, λοιπόν, στον αγύριστο η μαυρίλα;
    Δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι, σου μιλάω ειλικρινά!
    Διότι είναι φοβερά άδικο να βυθίζονται και να χάνονται στη μαυρίλα άνθρωποι σαν εσένα!

    Θέλω να πιστεύω -να είμαι σίγουρος- ότι, τώρα που έγινες υπαρκτή, θα παραμείνεις για πάντα τέτοια!
    Δεν σου το εύχομαι, διότι κατάλαβα πως έχεις όλη τη δύναμη και την ικανότητα που χρειάζεται, ώστε να το πραγματοποιήσεις και να βγάλεις τις ευχές άχρηστες.
    Άλλωστε, εάν παρ' ελπίδα ξαναστραβώσει κάπως το πράγμα, δεν είσαι πια μόνη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Είχα καιρό να λάβω σχόλια και τα συγκεκριμένα πραγματικά με συγκίνησαν..!Ναι,έφυγε η μαυρίλα κι άρχισα να φεύγω κι εγώ απο το γράψιμο..επιστρέφω σε αυτό μόνο όταν κάτι μέσα μου αρχίσει πάλι να γκριζάρει. κι αυτό συμβαίνει που και που.. ευτυχώς σπάνια πια :)

    Γενικά είναι κρίμα για τον καθένα να χάνεται μέσα στη μαυρίλα,απλά υπάρχουν κάποιοι απο μας που έχουν μια έμφυτη τάση να πληγώνονται, να αυτοκαταστρέφονται, να μιζεριάζουν.. μόνο και μόνο για να μπορούν να ονειρεύονται κάτι ακόμα καλύτερο απο αυτό που έχουν. Μαζοχισμός ανάμεικτος με αχαριστία.. και είναι κάτι που συνήθιζε να με χαρακτηρίζει αλλά προσπαθώ να αφήσω πίσω.. Νομίζω πως μπόρεσα..και σε ευχαριστώ για την σιγουριά στα λόγια σου. είναι ωραίο να ακούγονται τέτοιες κουβέντες που και που για να συνεχίζει κανείς να πιστεύει στις δυνάμεις του..

    Καλως ήρθες λοιπόν!!
    Και πάλι σ' ευχαριστώ για το πέρασμα..!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλώς σε βρήκα, λοιπόν, και σε ευχαριστώ πολύ για τη ζεστή υποδοχή!

    Ειλικρινά, δεν ξέρεις πόσο με ικανοποίησε η απάντησή σου! Δεν μπόρεσα να βρω το παραμικρό σημείο στο οποίο να έχω ένσταση, και, ξέρεις, είμαι ιδιαίτερα παρατηρητικός και κριτικός τύπος. Εκτός από το περιεχόμενό της, με ευχαρίστησε και το γεγονός ότι δεν μου απάντησες με ένα άψυχο "τηλεγράφημα", όπως κάνουν οι περισσότεροι ιστολόγοι, αλλά ουσιαστικά και με τρόπο που δίνει τροφή σε γόνιμο προβληματισμό και διάλογο. Αυτό είναι ένα πράγμα που προσπαθώ με νύχια και με δόντια να πετύχω εδώ και τρία χρόνια μέσω του διαδικτύου, και μόλις πρόσφατα άρχισαν να γίνονται ορατά κάποια -πολύ- θετικά αποτελέσματα. Να, τώρα, καταπώς φαίνεται, βρέθηκε άλλος ένας σοβαρός και άξιος συν-ζητητής!
    Επίσης, πάρα πολύ με ευχαρίστησε το ότι με την απάντησή σου κατάλαβα πως είσαι ένα άτομο που θέλει πραγματικά να γίνεται καλύτερο και να μην κοροϊδεύει τον εαυτό του.

    Δεν πιστεύω πως έχει έμφυτη κανείς την τάση για μαυρίλα. Την θεωρώ εντελώς επίκτητη - ή, πιο σωστά, επιβεβλημένη!... Το πρόβλημα είναι που οι πολλοί άνθρωποι, που την έχουν, όχι μόνο δεν αντιδρούν σοβαρά σε αυτή την κατάστασή τους, αλλά προσπαθούν να τη μεταδίδουν και στους γύρω τους.
    "Οι άνθρωποι που έχουν στην καρδιά τους μαυρίλα", μου είπε πριν καμμιά εικοσαριά μέρες μία ρακοσυλλέκτρια που συνάντησα τυχαία στον υπαίθριο χώρο του Πολυτεχνείου, "δεν αντέχουν να βλέπουν άλλους χωρίς την έχουν, και κοιτάνε να τους κάνουν σαν αυτούς". Το έχω γράψει και σε ένα βίντεο που τράβηξα αμέσως μόλις χωρίσαμε, το οποίο βγήκε τελικά ένα... ντοκυμαντέρ διάρκειας μιάμισης ώρας και μεγάλου, νομίζω, ενδιαφέροντος.
    Ονειρευόμαστε σαν πεινασμένοι, και κυνηγάμε πιεστικά το "καλύτερο", με αποτέλεσμα να μην το πιάνουμε ποτέ και να βρίσκουμε όλο το χειρότερο!

    (Βγήκε μεγάλη η απάντησή μου –μια καλή συνήθεια έχουμε κι εμείς, να την κόψουμε;!-, οπότε την κόβω στα δύο, για να τη δεχθεί το μπλόγκερ.)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ώστε σκύβεις στο γράψιμο όταν σε κυριεύει η μαυρίλα; Εγώ, που το μεγαλύτερο διάστημα της ενήλικης ζωής μου ήμουν σε άσχημη μαυρίλα (μιλάμε για δεκαετίες ολόκληρες, με κάποια διαλείμματα μόνο), δεν μπορούσα να γράψω σχεδόν τίποτα. Μόνο στα μικρά διαλείμματα έβρισκα λίγο τον εαυτό μου και είχα όρεξη να γράψω, να ερευνήσω κ.λπ.
    Αλλά τώρα, που είμαι όχι απλώς καλά, αλλά πολύ καλύτερα από όσο θα μπορούσα ποτέ μου να ονειρευτώ, γράφω πυρετωδώς - και αβίαστα! Τώρα, οι εμπνεύσεις δε μ' αφήνουν να κοιμηθώ τρεις ώρες το 24ωρο (σου μιλάω εν τιμή)! Μια μέρα στην Ιεράπετρα τον περασμένο μήνα, στο καφέ που πήγαινα κάθε πρωί να πιω έναν ελληνικό, έμεινα καθηλωμένος επί τέσσερεις ώρες να γράφω ασταμάτητα! Έχει έρθει μέρα να γράψω και 10 ποιήματα!
    Θέλεις να σου πω και γιατί γράφω τόσο πολύ; Επειδή θέλω -και πιστεύω τώρα ότι το μπορώ- να δώσω πράγματα στους συνανθρώπους μας, μέχρι και το ίδιο το κλειδί της αληθινής και σταθερής ευτυχίας!

    Για σκέψου τα λίγο αυτά που σου είπα, για το γράψιμο όταν είμαστε σε καλή φάση. Μήπως το ότι δεν γράφεις εσύ σε αυτές τις περιόδους οφείλεται σε κάποιο μεγάλο "σκόρπισμα" που επιτρέπεις να σου συμβαίνει, λόγω της χαράς που αισθάνεσαι;
    Και δε μου λες, αφού τώρα θα είσαι διαρκώς καλά, τι θα γίνει, θα σε χάσουμε εμείς οι αναγνώστες σου;

    Θα σε έχω ζαλίσει, αλλά ελπίζω να έχω την επιείκειά σου.
    Αν θέλεις, ρίξε μία ματιά στη σημερινή μου ανάρτηση-πρό(σ)ληση. Θα χαιρόμουν αφάνταστα εάν προέκυπτε κάποια "απρόσκλητη" έκπληξη!

    Καλό σου μεσημέρι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Η τελευταία φράση είναι πολύ ποιητική και γενικά όλα αυτα που έγραψες, τα οποία ελπίζω να προσέρχεται από τη δική σου καρδιά και όχι από τη δίκη άλλων. Μπράβο σου, τέλος πάντων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Σε ευχαριστώ πολύ ανώνυμε αναγνώστη :) Ότι γράφω είναι απο την καρδιά και νομίζω πως κάθε άνθρωπος γράφει απο την καρδιά, γιατί με άλλο τρόπο δεν γίνεται. Αν γράφεις με την λογική ή με την φαντασία δεν βγαίνουν πράγματα αληθινά. κι αλήθεια, ποιος ο λόγος να γράψει κανείς αν αυτό δεν αναβλύζει απο μέσα του? Καλημέρα κι ευχαριστώ για την επίσκεψη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή