Πριν γκρεμιστώ...

Τέρμα πια η εσωτερική πάλη
Δεν αντέχω άλλο τις φωνές στο κεφάλι μου
Δυο φωνές αντιφατικές...λογομαχούν ερήμην μου
Κι εγώ σε πλήρη απραξία...
Ούτε την απραξία μου αντέχω
Φοβάμαι την μετάνοια που θα την ακολουθήσει
Δεν αργεί το τέλος
Θα σωθούν οι ευκαιρίες
Δε μπορούν άλλωστε να υπάρχουν για πάντα
Κι όταν πια χάσω χιλιάδες στιγμές
τότε ξέρω τι θα συμβεί
Θα γεμίσω πόνο ανεξίτηλο
Και θ’ αναθεματίζω τα «θα» που δεν τόλμησαΠρέπει να σταματήσει τώρα αυτό
Λίγοι κόκκοι άμμου έμειναν στην κλεψύδρα μου
Πρέπει να βιαστώ
Το οφείλω στον εαυτό μου τώρα...
Δεν πάει άλλο
Και ούτε παίρνει αναβολές
Βουτάω στο κενό
Κι εύχομαι να βρεθείς απο κάτω
Πριν γκρεμιστώ...

Το "κατηγορώ"

Είναι ωραίο ρήμα το «κατηγορώ»
Σαν αποκούμπι για τις δυστυχίες σου
Μικρές ή μεγάλες
Εύκολα θα επιρρίψεις τις ευθύνες στους άλλους
Θα πεις «φταίει ο καιρός για τη διάθεσή μου»
«Φταίνε οι θέσεις των αστεριών
Που μου φέρνουν δάκρυα στα μάτια…»
Κι όταν πείσεις τον εαυτό σου οτι οι άλλοι φταίνε
Τότε κοιμάσαι ήσυχος
Ευχόμενος να ευνοηθείς απο την τύχη
Την επόμενη φορά…
Μα δεν είναι πάντα έτσι
Κάποτε θα βρεις μπροστά σου ένα εμπόδιο
Τόσο μεγάλο και ενοχλητικό
Που θα σε πνίγει μέρα με τη μέρα
Ώρα με την ώρα
Και θα συνειδητοποιήσεις τότε
οτι κανέναν δεν μπορείς να κατηγορήσεις γι’ αυτό
παρά μόνο εσένα
κι αυτό πονάει τόσο πολύ…
γιατί όσο εύκολα θα πεις το «κατηγορώ»
στην μοίρα, στον καιρό ή στ’ άστρα
δεν θα μπορέσεις να το πεις σε σένα ποτέ…