Εκεινος κι εκεινη...μια απο αυτες τις ιστοριες αγαπης που δεν περιεχουν καθολου αγαπη...

Εκεινη...ηταν ενα πλασμα απροστατευτο...μονο...
Εκεινος...ηταν ο ηλιος...κι υστερα ο ανεμος,ο κεραυνος...
Εκεινη...δεν ηθελε αγαπη,χρειαζοταν αγαπη...ειχε αναγκη απο προσοχη...
Εκεινος...προσπαθουσε να σκοτωσει την ωρα του,να γλυκανει την ανια...
Εκεινη...εδωσε τα παντα,οσα ειχε και δεν ειχε...και τα εχασε...
Εκεινος...εταξε τα παντα...και μετα πηρε πισω τους ορκους του...
Εκεινη...επλασε δικα της παραμυθια και τον εκανε πριγκιπα...
Εκεινος...πιστεψε οτι ηταν πριγκιπας και τιποτα πια δεν του ηταν αρκετο...
Εκεινη...παλευε με ονειρα να ξεχαστει,μα επεφτε πανω σε αναμνησεις-εφιαλτες...
Εκεινος...ειχε ηδη ξεχασει...τι τον ενοιαζε αλλωστε να θυμαται?
Εκεινη...εξαυλωθηκε τελικα μονη κι ανεγκιχτη... μακρια Του...
Εκεινος...προσπερασε,χαμογελασε και συνεχισε τη ζωη του...


Τι αδικη που ειναι η ζωη ωρες-ωρες...?
Τωρα εκεινη ειναι πιο χαμενη απο πριν,πιο χαμενη απο ποτε...ειναι κατεστραμενη ολοτελα...σχεδον νεκρη...
Εκεινος?Ειναι απλα οπως ηταν παντα...ζωντανος κι ευτυχης...

Θα το λεω συνεχως μεχρι να το πιστεψω...ξανα και ξανα ως το τελος

Μπορω...
Μπορω και χωρις εσενα...
Δεν εχω αναγκη τη ζεστασια σου,την υπαρξη σου,την ανασα σου...
Δε σε χρειαζομαι...
Μπορω να επιβιωσω...
Ναι,σιγουρα μπορω...

Κι ομως τιποτα δεν ειναι το ιδιο...

Εχω μεινει με τις ωρες να κοιταζω το ρολοι...τοση ζεστη σημερα...απο το πρωι ο ιδρωτας κυλαει πανω μου σε καυτα αυλακια και μου χαλα ακομη περισσοτερο τη διαθεση...

Ωραια,δε θα στο κρυψω,η αληθεια ειναι οτι μου περνας κι εσυ απο το μυαλο καπου καπου...επιτεινεις τον εκνευρισμο μου...Θα ηθελα να σε εχω μπροστα μου τωρα να μου εξηγησεις γιατι στο καλο το κανεις αυτο...

Βεβαια εχω λυτρωθει πια,δεν κλαιω πια,δεν ποναω πια,δεν ελπιζω πια...τιποτα πια...τιποτα απολυτως απο αυτα...

Αλλα δεν αντεχω,δεν μπορω να κρατω μεσα μου τον θυμο που μου προξενεις...εχτισες μια ζωη μακρια απο εμενα,χωρις εμενα...τωρα γιατι γυριζεις πισω σ'εμενα???Κι οχι βεβαια οπως θα ηθελα να γυρισεις,οπως το ονειρευομουνα...ηρθες σαν φιλος-λες και σου ειχα αρνηθει ποτε αυτο τον ρολο...εσυ μονος σου τον αρνηθηκες και με εκοψες σαν ζιζανιο απο τον υπεροχο καταπρασινο κηπο σου...Με αναγκασες να φτιαξω παρτερι δικο μου τωρα,συνηθησα μακρια σου,μη γυρνας...

Μεχρι χθες ημουν αορατη,εξαφανισμενη,νεκρη... τωρα ξαφνικα εγινα φιλη... γιατι δε με κρατησες απλα φιλη τοσο καιρο?Με απομακρυνες λες και σου χαλαγα εγω την ευτυχια...Ζησε την ευτυχια σου μακρια,αφου το αποφασισες η μεινε εδω οπως θες,αλλα μεινε...για παντα εστω και σαν φιλος...φιλοι ειμαστε αλλωστε,αν θες να χρησιμοποιεις ετσι τις λεξεις...

Μετάνοια θνητής με υπερβολικές προσδοκίες

Μετανιωνω παλι για οσα δεν προλαβα να χαρω...η μαλλον για οσα η ιδια κατεστρεψα με την μεγαλη μου φιλοδοξια...Τελικα πιστευω οτι αν καποια ανωτερη δυναμη μας κοιταζει απο εκει ψηλα τοτε καταφερα να την εξοργισω και να χασω για αλλη μια φορα τη θεση που διεκδικω στον παραδεισο...

Βλεποντας σε να ερχεσαι κοντα και να εισαι τοσο θειος και τρυφερος,τοσο αποκοσμος και υπεροχος,δεν μπορουσα να χαμηλωσω τα ματια στη γη και προφανως αυτο ηταν και το λαθος μου...Κοιταζα ψηλα,πολυ ψηλα για τα δικα μου μετρα και ισως η λατρεια μου αυτη και η προσηλωση σε 'σενα,ισως ο υπερβολικος ενθουσιασμος μου και η πεποιθηση οτι η ζωη,η τυχη,η μοιρα...η καποιος τελοσπαντων μου οφειλει μια η περισσοτερες ευτυχισμενες στιγμες,ισως ολα αυτα να ηταν η υβρις που εξοργισε τους θεους...Και ισως να ηταν δικαιη η τιμωρια μου αυτη να σε χασω πριν καν σε πλησιασω αρκετα,για να συνηδητοποιησω οτι ειμαι μια απλη θνητη και οτι κανεις δε μου χρωσταει τιποτα...

Το αντιθετο μαλιστα...κανενα πραγμα δεν ειναι δεδομενο στη ζωη και οταν κανουμε το τεραστιο λαθος να το θεωρησουμε δεδομενο τοτε δικαιως το χανουμε για παντα...Ξερω λοιπον οτι παρα την υπερβολικη αγαπη,τη δοτικοτητα και τον ενθουσιασμο μου,παρα τις προσευχες και τις θυσιες μου,ηλπιζα σε παρα πολλα και δεν ημουν ευγνωμων για το λιγο που ειχα...οχι τουλαχιστον προτου το χασω ολοτελα...Η υβρις μου εξοργισε θεους και δαιμονες ,η νεμεσις ηρθε κι εγω εχασα τον παραδεισο μου ξανα...

Αμφιβαλλω ομως αν εμαθα και παλι απο αυτο το λαθος γιατι ακομη πιστευω βαθια μεσα μου οτι δε μπορει,πρεπει να παρω κι εγω ενα κομματι απο το φως,μια ακτιδα απτη...το αξιζω και δεν θα παψω να το διεκδικω...κι ας τιμωρουμαι αιωνιος προμηθεας στον καυκασο...