Μετανιωνω παλι για οσα δεν προλαβα να χαρω...η μαλλον για οσα η ιδια κατεστρεψα με την μεγαλη μου φιλοδοξια...Τελικα πιστευω οτι αν καποια ανωτερη δυναμη μας κοιταζει απο εκει ψηλα τοτε καταφερα να την εξοργισω και να χασω για αλλη μια φορα τη θεση που διεκδικω στον παραδεισο...Βλεποντας σε να ερχεσαι κοντα και να εισαι τοσο θειος και τρυφερος,τοσο αποκοσμος και υπεροχος,δεν μπορουσα να χαμηλωσω τα ματια στη γη και προφανως αυτο ηταν και το λαθος μου...Κοιταζα ψηλα,πολυ ψηλα για τα δικα μου μετρα και ισως η λατρεια μου αυτη και η προσηλωση σε 'σενα,ισως ο υπερβολικος ενθουσιασμος μου και η πεποιθηση οτι η ζωη,η τυχη,η μοιρα...η καποιος τελοσπαντων μου οφειλει μια η περισσοτερες ευτυχισμενες στιγμες,ισως ολα αυτα να ηταν η υβρις που εξοργισε τους θεους...Και ισως να ηταν δικαιη η τιμωρια μου αυτη να σε χασω πριν καν σε πλησιασω αρκετα,για να συνηδητοποιησω οτι ειμαι μια απλη θνητη και οτι κανεις δε μου χρωσταει τιποτα...
Το αντιθετο μαλιστα...κανενα πραγμα δεν ειναι δεδομενο στη ζωη και οταν κανουμε το τεραστιο λαθος να το θεωρησουμε δεδομενο τοτε δικαιως το χανουμε για παντα...Ξερω λοιπον οτι παρα την υπερβολικη αγαπη,τη δοτικοτητα και τον ενθουσιασμο μου,παρα τις προσευχες και τις θυσιες μου,ηλπιζα σε παρα πολλα και δεν ημουν ευγνωμων για το λιγο που ειχα...οχι τουλαχιστον προτου το χασω ολοτελα...Η υβρις μου εξοργισε θεους και δαιμονες ,η νεμεσις ηρθε κι εγω εχασα τον παραδεισο μου ξανα...
Αμφιβαλλω ομως αν εμαθα και παλι απο αυτο το λαθος γιατι ακομη πιστευω βαθια μεσα μου οτι δε μπορει,πρεπει να παρω κι εγω ενα κομματι απο το φως,μια ακτιδα απτη...το αξιζω και δεν θα παψω να το διεκδικω...κι ας τιμωρουμαι αιωνιος προμηθεας στον καυκασο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου