Ξερά κλαδιά

Ξερά κλαδιά τα χέρια μου
που άλλοτε ζήταγαν να πλεχτούν γύρω σου
Τώρα αγκαλιάζουν το δικό μου κορμί
Κλείνονται και το σφίγγουν
Απεγνωσμένη προσπάθεια να το προστατέψουν από τις σκέψεις
Μακάρι τα δάχτυλα μου να μπορούσαν
να μπλεχτούν και μέσα στο μυαλό
Εκεί είναι που φωλιάζει ο φόβος
Εκεί πονάει πιο πολύ...
Εκεί που δεν μπορώ να φτάσω εγώ
Ούτε τα ξύλινα μέλη μου

Πέφτουν άχρηστα δίπλα μου τώρα

Στο μεταίχμιο της σκέψης

Ουρανός και γη
Κι εγώ ανάμεσα να κοιτώ
Θάλασσα και φωτιά ο ήλιος
Πυρώνονται τα νερά
Κι εγώ κάπου εκεί ανάμεσα
Θέλω να σκεφτώ
Να πάρω αποφάσεις
Να συνειδητοποιήσω καταστάσεις
Μα δεν μπορώ να καθαρίσω τη σκέψη
Γλιστρούν απ’ το μυαλό εικόνες ασύμβατες
Αιθάλη παντού
Κι εγώ ανάμεσα
Θαυμάζω τα στοιχεία και υποτάσσομαι
Θα σκεφτώ αργότερα
Τώρα οι αισθήσεις αμβλύνονται
Κι απλά κοιτώ...
Θα σε σβήσει το κύμα
Όχι, δεν περιμένω πια κανένα σημάδι...
καμιά άλλη σκέψη...ΟΡΙΖΟΝΤΑΣ