Β' ενικό ~ η πρώτη αλήθεια

Τα χέρια σου βολτάρουν πάνω μου
Τα δάχτυλά σου. Τα δάχτυλά σου. αγγίζουν
Κι εγώ μετράω ανάσες βουτηγμένες σε ηδονή
Τα δάχτυλά σου. Τα χέρια σου. Εσύ.
Το φως μου. Η ανάσα μου. Η ύπαρξή μου ολόκληρη
Και ρουφάς κι ανασταίνεις και γεμίζεις
Με εξωθείς πέρα απο τα όριά μου
Μαζί σου δεν έχω όρια, δεν έχω εμπόδια
Δοκιμάζομαι. Μεταβάλλομαι. Αλλάζω.
Γίνομαι κάτι άλλο απο αυτό που είμαι
Ρευστοποιούμαι κάτω απο τα χέρια σου
Παίρνω οτι σχήμα μου δώσεις
Εσύ. Και ψιθυρίζω επιτέλους τις αλήθειες μου
Τις κάνω τραγούδια και στίχους
Έλυσα τις σιωπές και τρέχουν δαιμονισμένα να ξεφύγουν. μακριά.. πολύ μακριά μας
Ξαφνικά γεμίζω απο λόγια, κι όλο σου λέω.. λέω.. μιλώ
Γίνομαι άλλος άνθρωπος
Σε ανακαλύπτω και γεννιέμαι εντός σου
Μην ρωτήσεις τι ήμουνα πριν.. μάλλον απλά ανύπαρκτη

Επι-στροφή

Πριν καιρό είχα πει θα γυρίσεις μια μέρα
Κι ας μην το πίστευα
Ήθελα ν’ αφήσω μια υποψία επιστροφής
Και πράγματι, δεν είχα άδικο
Ήρθες
Για μια μόνο μέρα
Και μετά χάθηκε η πρόθεσή σου
Την κατάπιε η σιγουριά του παρελθόντος σου
Τώρα μόνο στροφή.. μακριά μου
Κι εγώ έμεινα να σε κοιτάζω να χάνεσαι πάλι
Πριν καλά καλά πλησιάσεις
Κάνεις μεταβολή και ξεθωριάζεις..

Επι.. επι.. επι... μόνο η στροφή σου έμεινε
Στροφή και φεύγεις..
Στροφή και ήττα μου..
Στροφή και σβήσαμε..

Τις ελπίδες του παρελθόντος
θα τις κάψω πια δεν τις θέλω
Kαλύτερα που δεν έγινε..
Tίτλοι τέλους

Πριν γκρεμιστώ...

Τέρμα πια η εσωτερική πάλη
Δεν αντέχω άλλο τις φωνές στο κεφάλι μου
Δυο φωνές αντιφατικές...λογομαχούν ερήμην μου
Κι εγώ σε πλήρη απραξία...
Ούτε την απραξία μου αντέχω
Φοβάμαι την μετάνοια που θα την ακολουθήσει
Δεν αργεί το τέλος
Θα σωθούν οι ευκαιρίες
Δε μπορούν άλλωστε να υπάρχουν για πάντα
Κι όταν πια χάσω χιλιάδες στιγμές
τότε ξέρω τι θα συμβεί
Θα γεμίσω πόνο ανεξίτηλο
Και θ’ αναθεματίζω τα «θα» που δεν τόλμησαΠρέπει να σταματήσει τώρα αυτό
Λίγοι κόκκοι άμμου έμειναν στην κλεψύδρα μου
Πρέπει να βιαστώ
Το οφείλω στον εαυτό μου τώρα...
Δεν πάει άλλο
Και ούτε παίρνει αναβολές
Βουτάω στο κενό
Κι εύχομαι να βρεθείς απο κάτω
Πριν γκρεμιστώ...

Το "κατηγορώ"

Είναι ωραίο ρήμα το «κατηγορώ»
Σαν αποκούμπι για τις δυστυχίες σου
Μικρές ή μεγάλες
Εύκολα θα επιρρίψεις τις ευθύνες στους άλλους
Θα πεις «φταίει ο καιρός για τη διάθεσή μου»
«Φταίνε οι θέσεις των αστεριών
Που μου φέρνουν δάκρυα στα μάτια…»
Κι όταν πείσεις τον εαυτό σου οτι οι άλλοι φταίνε
Τότε κοιμάσαι ήσυχος
Ευχόμενος να ευνοηθείς απο την τύχη
Την επόμενη φορά…
Μα δεν είναι πάντα έτσι
Κάποτε θα βρεις μπροστά σου ένα εμπόδιο
Τόσο μεγάλο και ενοχλητικό
Που θα σε πνίγει μέρα με τη μέρα
Ώρα με την ώρα
Και θα συνειδητοποιήσεις τότε
οτι κανέναν δεν μπορείς να κατηγορήσεις γι’ αυτό
παρά μόνο εσένα
κι αυτό πονάει τόσο πολύ…
γιατί όσο εύκολα θα πεις το «κατηγορώ»
στην μοίρα, στον καιρό ή στ’ άστρα
δεν θα μπορέσεις να το πεις σε σένα ποτέ…

Ξερά κλαδιά

Ξερά κλαδιά τα χέρια μου
που άλλοτε ζήταγαν να πλεχτούν γύρω σου
Τώρα αγκαλιάζουν το δικό μου κορμί
Κλείνονται και το σφίγγουν
Απεγνωσμένη προσπάθεια να το προστατέψουν από τις σκέψεις
Μακάρι τα δάχτυλα μου να μπορούσαν
να μπλεχτούν και μέσα στο μυαλό
Εκεί είναι που φωλιάζει ο φόβος
Εκεί πονάει πιο πολύ...
Εκεί που δεν μπορώ να φτάσω εγώ
Ούτε τα ξύλινα μέλη μου

Πέφτουν άχρηστα δίπλα μου τώρα

Στο μεταίχμιο της σκέψης

Ουρανός και γη
Κι εγώ ανάμεσα να κοιτώ
Θάλασσα και φωτιά ο ήλιος
Πυρώνονται τα νερά
Κι εγώ κάπου εκεί ανάμεσα
Θέλω να σκεφτώ
Να πάρω αποφάσεις
Να συνειδητοποιήσω καταστάσεις
Μα δεν μπορώ να καθαρίσω τη σκέψη
Γλιστρούν απ’ το μυαλό εικόνες ασύμβατες
Αιθάλη παντού
Κι εγώ ανάμεσα
Θαυμάζω τα στοιχεία και υποτάσσομαι
Θα σκεφτώ αργότερα
Τώρα οι αισθήσεις αμβλύνονται
Κι απλά κοιτώ...
Θα σε σβήσει το κύμα
Όχι, δεν περιμένω πια κανένα σημάδι...
καμιά άλλη σκέψη...ΟΡΙΖΟΝΤΑΣ

Υπόσχεση

Σιωπές φωνών που κραυγές έγιναν για χάρη σου
Για να μπορούν να υμνούν την ομορφιά σου
Γιατί δεν είσαι θνητός εσύ, το ξέρω, το βλέπω, το αισθάνομαι…
Είσαι κάτι άπιαστο και μακρινό...ίσως και ξένο

Στιγμές στιγμών που ανεξίτηλα χαράχτηκαν
Μέσα στη λίμνη της αιώνιας ανάμνησης
Δε θα έρθει ποτέ η λησμονιά που θα σε σβήσει
Είσαι θεός και δεν θα σ’αφήσω να ξεχαστείς...

Αλήθειες ψευδαισθήσεων κείτονται εδώ
Μα τι ανόητη ήμουν να σε λέω θεό?
Τώρα το βλέπω καθαρά....δεν είσαι αυτό που πίστευα
Αλλά και πάλι δεν θα σ’αφήσω να ξεχαστείς...

το υποσχέθηκα άλλωστε
κι εγώ κρατώ υποσχέσεις...